HİKAYELERİ

HERŞEYE RAĞMEN

 

  -Bakın bakın gözlerini açıyor!

Etrafımda bir yığın kalabalık ve hepsi bana bakıyor. Kulağımda yankılanan tek ses 'Yaşıyor mu?'

Sol kolum ağrıyor, geçer. Fakat kalbimde öyle bir ağrı var ki ömür boyu geçmeyecek. Ailemi kaybedeli henüz bir hafta olmuştu. Ağlayamıyordum, bağıramıyordum. Tek yaptığım şey divane aşıklar gibi sokaklarda boş boş gezmekti.Yine böyle bilincimi kaybetmiş bir şekilde yürürken, karşıdan gelen bir araba bana çarpmış. Uyandığımda ilk gördüğüm şey etrafımdaki kalabalık ve  kolumun acısı yanında kalbimdeki derin ağrı. Tek düşündüğüm şey;

   -Allah'ım beni neden almadın? Onca ısrarlara rağmen hastaneye gitmedim. Yine kendimi sokaklara vurup  yürümeye başladım. Gözümün önünde hep aynı manzara:

    Annemin kucağında henüz yumuk elleri bile açılmamış kardeşim ve karısıyla çocuğunu korumak için onları bir zırh gibi sarmış olan babamın kanlı vücudu...

   Evet, ben kurtuldum. Canım kardeşimin emziği kurtarmıştı beni. Tam yoldan geçerken kardeşimin emziği düşmüştü. Hemen geri döndüm. Emziği elime aldım. Birden o acı çığlıkları duydum ve o manzara.Yaşadığım her şey bütün hayatım gözümün önünden geçmişti. Evet her şey bitti. Artık yalnızdım. Şu koskoca dünyada bir başımaydım. Şimdi ne yapacaktım? Hayat benim için durmuştu. Ama daha bitmemişti, yılmayacaktım. Annem ve babam her zaman benimle gurur duymuşlardı. Her zaman benim ölen amcam gibi  bir  edebiyat öğretmeni olmamı isterlerdi. Evet olacaktım. Ailemin  bu son isteğini yerine getirecektim. İstiyordum ve yapacaktım. Ama nasıl? Hiç kimsem kalmadı. Bir tane bile akrabam yok. Daha çok gencim. Ne yaptığımı bilmez bir vaziyette yolun kenarındaki  bir  taşın üzerine  oturdum. Geçirdiğim kazadan beri bir ay geçti. Kolumun ağrısı hala geçmedi. Aksine daha fazla arttı. Ama kalbimin acısından kolumu unutmuştum. Ve şimdi bana kalan tek hatırada elimden gidiyordu.

  -'Evimiz'

  Kirada oturuyorduk. Ev sahibi hiçbir şeyi düşünmeden evimizi başkasına sattı. Elimde kalan tek

şey ailemle beraber çekildiğim siyah beyaz bir fotoğraf. Evet şimdi de sokakta kalmıştım. Hiçbir

şeyi düşünmüyordum. Sadece ailemin son isteğini nasıl yerine getirteceğimi düşünüyordum. Yoldan geçen yaşlı bir amca elini omzuma koydu.

  -Sen de mi bendensin evlat, dedi.

  Bana hayatını anlattı. O daha hayata başlamadan yalnız kalmıştı. Ailesi onu cami avlusuna bıra-

kıp gitmişti. Gidecek yerimin olmadığını anlattım.Israrla beni tek gözlü evine götürmek istedi. Beni

kaldırmak için kolumdan tuttuğunda çok acı bir çığlık attım. Yaşlı amca kolumu açtı ve hayretler

içinde kaldı. Ben de inanamadım. Simsiyah olmuştu. Yaşlı amca beni hemen hastaneye götürdü. Ama artık çok geçti. Kolumu keseceklerdi. Yine bomboş bir hayata gözlerimi açmıştım. Ama

bu sefer bir şeyler  eksikti. Kolum yoktu. Hastaneden yaşlı amcayla çıktık. Ağlıyordum. Evet ilk

defa ağlıyordum. Bu durumda öğretmenlik yapamazdım. Ailemin son isteğini bile yerine getireme-

mek içimi öyle bir yakıyordu ki. Bunun yanında engellileri de anlıyorum.Çünkü artık bende bir engel

liydim. Engellilere karşı büyük bir ilgi, sevgi ve şefkat duymaya  başladım. Madem edebiyat öğretmeni olamayacaktım o zaman bende benim gibilere yardım ederdim.

  Kolum yüzünden kimse bana iş vermiyordu. Yaşlı amcayla kader arkadaşı olduğumuz için bana

o bakıyordu. Aldığı azıcık yömyesiyle  her şeye rağmen beni  okutuyordu. Ben bu kadar acı çeker-

ken aradan o kadar zaman geçti ki. Şu an üniversitedeyim. Bitirmeme bir yıl kaldı. Evet özel eğitim

öğretmeni olacaktım. Her şeye rağmen  ailem benimle gurur duyacaktım.

  ...

  İşte  üniversite bitti. Özel eğitim öğretmeniyim. Benim  gibilere yardım ediyorum. Maaşımda iyi.

Yaşlı  amcaya iki odalı bir ev tuttum. Beraber  kalıyoruz. Şimdi sıra bendeydi. Ona olan borcumu

ödeme zamanı. İçim rahattı. Huzurluydum ve mutluydum. 'Herşeye Rağmen'  ailemin isteğini yeri-

ne getirdim.

 

 

                                                                     Buket  TOPAL